تعیین میزان انجام خودمراقبتی در بیماران دیابتی مراجعه‌کننده به درمانگاه غدد بیمارستان طالقانی شهر تهران

مقدمه: دیابت بیماری مزمنی است که به رفتارهای خودمراقبتی ویژه‌ای تا پایان عمر نیاز دارد. طبق بررسی‌های موجود مهم‌ترین عامل زمینه‌ساز مرگ و میر بیماران دیابتی و ابتلا به عوارض دیابت عدم انجام خودمراقبتی می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان انجام خودمراقبتی در بیماران دیابتی مراجعه‌کننده به درمانگاه غدد بیمارستان طالقانی شهر تهران در سال 1390 انجام گرفت. روش: در این پژوهش توصیفی، 275 بیمار دیابتی نوع 1و2 به روش نمونه‌گیری در دسترس از بین بیماران دیابتی مراجعه‌کننده به درمانگاه غدد در مدت 2 ماه با توجه به معیارهای ورود انتخاب شدند. ابزارهای به کار رفته در پژوهش شامل پرسشنامه مشخصات فردی و مقیاس خلاصه فعالیت‌های خودمراقبتی دیابت بود. داده‌ها توسط آمار توصیفی و آزمون‌های من‌ویتنی و کروسکال‌والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: اکثریت نمونه‌های پژوهش به ترتیب از نظر وضعیت خودمراقبتی در سطوح متوسط (8/37%) و ضعیف (9/34%) خودمراقبتی قرار داشتند و میانگین نمره کلی خودمراقبتی 4/51 با انحراف معیار 54/21 بود که نشان‌دهنده خودمراقبتی متوسط است. بیشترین انجام خودمراقبتی را نمونه‌ها در ابعاد مصرف منظم انسولین، قرص‌های خوراکی ضد دیابت (28/78 ) و رعایت رژیم غذایی (17/64) داشته‌اند. نتیجه‌گیری: با توجه به این که اکثر بیماران دیابتی در این پژوهش از نظر خودمراقبتی در سطوح متوسط و ضعیفی قرار دارند، به نظر می‌رسد پرسنل سیستم‌های بهداشتی و درمانی از جمله پرستاران باید بر لزوم گسترش و حمایت از برنامه‌هایی که محتوای آن‌ها آموزش و پیگیری منظم خودمراقبتی در بیماران دیابتی می‌باشد تمرکز و مشارکت بیشتری داشته باشند.